اثربخشی آموزش مجازی درس فرهنگ و تمدن اسلامی بر نگرش، یادگیری و رضایتمندی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: امروزه یادگیری الکترونیکی در آموزش از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی آموزش مجازی درس فرهنگ و تمدن اسلامی بر نگرش، یادگیری و رضایتمندی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران است. روش: در این مطالعه نیمه تجربی با طراحی دو گروهی، 107 دانشجویی که در نیمسال دوم تحصیلی 94-93 واحد درسی فرهنگ و تمدن اسلامی را اخذ کرده بودند، بررسی شدند. 47/50% دانشجویان پزشکی (62/19% حضوری، 84/30%  مجازی) و 53/49% دانشجویان کارشناسی پرستاری (50/21% حضوری، 04/28% مجازی) بودند. در گروه مداخله 63 دانشجو آموزش مجازی را با استفاده از سامانه آموزشی دانشگاه و در گروه کنترل 44 دانشجو تدریس حضوری را دریافت کردند. میزان یادگیری با استفاده از آزمون کتبی در هر دو گروه بررسی شد. میزان رضایتمندی از نحوه تدریس و نگرش با استفاده از پرسشنامه بررسی گردید. پایایی پرسشنامه محقق ساخته نگرش با آلفا کرونباخ (089/0) و روایی آن از طریق روایی محتوایی تأیید شد. داده­ها با نرم افزار spss نسخه 16با استفاده از آزمون های t-test مورد تحلیل قرار گرفت. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد.  نتایج: یافته ها نشان داد دو گروه از نظر میزان نگرش تفاوت معناداری داشتند (001/0>p). همچنین دانشجویان از تدریس مجازی رضایت بیشتری داشتند (006/0>p). میزان یادگیری در بین دانشجویان گروه مجازی و حضوری اختلاف معناداری نشان نداد (199/0<p). نتیجه گیری: رضایتمندی دانشجویان از تدریس به روش آموزش مجازی بیشتر بود و دانشجویان نگرش مثبتی نسبت به آموزش مجازی داشتند اما میزان یادگیری در دو روش یکسان بود. بنابراین پیشنهاد می­شود که از آموزش مجازی به عنوان مکمل روش حضوری استفاده شود.